Team

Elma, van asielhond naar therapiehond...

Ongeveer 7 jaar geleden begon onze zoektocht naar een hond. Voor ons geen puppy, maar we gingen naar het asiel.Op dat moment waren onze 2 meiden 3 en 6 jaar en kregen we vaak te horen dat de hond niet geschikt was voorkinderen. Telkens een teleurstelling… Na verschillende maanden hadden we het even los gelaten. Toen was het nog nietde bedoeling om met therapie te beginnen. We wilden een hond een nieuwe warme thuis bieden.  voor onze 2 . Meer niet.

Tot ik plots een berichtje zag over Jack. Ik las zijn verhaal, maar helaas er stond al direct bij dat hij zo bang was dat hetgeen goed idee was om hem bij een gezin met jonge kinderen te plaatsen. Toch kwam ik in contact met hetopvanggezin. We gingen kijken, ikzelf had er direct een band mee, maar ik zag ook wel de angst in zijn ogen en besefte heel goed dat hij een hele lange weg zou moeten afleggen. De rust die hij nodig had, kon ik hem niet geven met 2 jongen kinderen.

Echter niet lang daarna kregen we via het opvanggezin te horen dat Elma zou overkomen naar België. Gered uit een asiel in Roemenië. Veel wisten we niet van haar, een beetje in het wilde weg besloten we om haar te adopteren. En nu 6 jaar later, is ze nog steeds een deel van ons gezin, onze steun, ons speelkameraadje.

Toen ik 5 jaar geleden met mijn opleiding begon, dacht ik nog niet meteen aan therapie met dieren. Ik maakte eerst mijn opleiding aromatherapie af en toen Elma haar wildste haren kwijt was, droomde ik toch wel om met haar te kunnen samenwerken. Wat is er mooier dan met je beste maatje te kunnen werken.

Elma zelf kreeg ook een opleiding en slaagde hier ook in. Het is een rustige hond van 6,5 jaar. Natuurlijk moet ze soms haar energie ook kwijt. Deels doet ze dit tijdens het wandelen, maar ze kan nu en dan ook nog eens heel goed zot doen. Doch ze weet op wanneer dit kan en wanneer niet. Ik houd er rekening mee, dat ze ook nog voldoende ‘hond’ kan zijn.

Het afgelopen jaar heeft ze mee stage gelopen in het eerste en tweede leerjaar op de Basisschool Sint Clara. Daar ging ze 1 x per week luisteren naar de kindjes die haar voorlazen. Telkens waren de kinderen heel enthousiast, maar Elma ook. Vooral van de knuffeltjes na het lezen.

Maar ze is dus ook opgeleid als therapiehond. Dit zal vooral in combinatie zijn met wandelen, maar natuurlijk kan dit ook gewoon buiten in de tuin, of bij slecht weer binnen. Dit wordt altijd bekeken in samenspraak met de kinderen.

Ons hart heeft ze al lang gestolen. Wie weet is ze ook een match met uw dochter of zoon.

Barry en George, apart gedumpt, samen genieten...

Sinds 6 december 2022 maken Barry en George deel uit van ons gezin.

Ze zijn opgevangen geweest door vzw Ark van Pollare. Daar kwamen ze terecht nadat ze beide gedumpt zijn geweest. Elk apart, dus ze hadden geen band met elkaar. Waarom, door wie… weten we niet. Wat we wel weten is dat ze een fantastisch duo vormen.

Ik heb hen bewust veel tijd gegeven om te wennen aan hun nieuwe omgeving. Op een rustig tempo hen leren kennen. Ook hen laten wennen aan kinderen. Eerst onze 2 meiden, daarna enkele vrijwilliger kindjes. En ze doen dat goed. Elk op hun eigen manier.

Barry is de rustigste, die zich heel goed laat aaien en verwennen. George is soms wat schuchter, maar na een korte voorstelling (en wat eten) komt dat telkens goed. Hij is dan weer de grootste deugniet van de 2. Zo zal hij telkens hij de kans krijgt, een uitstapje in de tuin maken. Even lekker van de grassen gaan smullen, lekker even ‘vrij’ rond lopen. Geweldig om te zien hoe hij daar van geniet.

Barry en George worden ook ingezet als therapiedier. Lekker tussen hen liggen, hen aaien, masseren,… ze luisteren rustig naar je verhaal. Lekker ontspannend voor zowel uw kind als voor hen.

Wie komt graag kennis maken met deze 2 kanjers?

Blacky en Sloeber,  grote graaf vrienden...

Enkele jaren geleden adopteerden we Blacky nadat Hanne alleen was te komen zitten. Blacky was gedumpt, omdat hij te veel tijd in beslag nam…

Blacky was een leuk speelkameraadje voor Hanne. Soms een deugniet, want zich vrij graven was een leuke bezigheid. Helaas is Hanne ondertussen overleden.

Nu graaft en stoeit hij met zijn speelkameraadje Sloeber, maar nu zijn we net iets slimmer geworden. Hun hok is vele malen groter geworden en graven kunnen ze nog steeds, maar uitbreken kunnen ze niet meer.

Blacky en Sloeber zijn niet de echte knuffelkonijnen die de meeste kinderen in gedachten hebben. Ze zijn speels, lief, maar hebben hun eigen willetje. En houden niet van lawaai. Dan kruipen ze weg.

Daarom zullen ze ook enkel ingezet worden om stille, verlegen kindjes te begeleiden.

Ben jij zo iemand? Dan worden Blacky en Sloeber zeker jouw vriendje.

Kiki, Fien en Hope, een hechte kattenfamilie...

Ongeveer 4 jaar geleden sprong Kiki spontaan in mijn wagen. Na ze te laten checken op een chip en een rondvraag op facebook heb ik ze opgevangen. Niemand miste haar…

Het zou tijdelijk zijn tot ze was bevallen, want ja er waren kleintjes op komst. Ze werd vertroeteld en al snel besefte ik dat dit geen tijdelijke opvang zou worden. Witte, onze kat die helaas in september is overleden, kon het wel met haar vinden. Ook Elma had geen bezwaar. Maar wat met al de kleintjes…

Op 26 april 2019 zag Fien het levenslicht samen met haar 2 broertjes en zusje. Zo schattig… Mama Kiki en haar kleintjes konden genieten van elkaar maar wij ook van hen.

Ze waren enkele dagen oud, toen ik een oproep zag waarbij ze vroegen naar een mamapoes die 2 kleintjes kon opvangen. Hope met haar broertje kwamen zo bij ons terecht. Kiki, een echte moederkloek nam hen graag onder haar vleugels. De 2 waren zodanig klein dat we ze zelf ook nog met de papfles eten bijgaven.

En toen kwam het moeilijkste. Allemaal houden was onmogelijk. We konden niet alle katten de nodige aandacht en liefde geven die ze verdienden. Dus zijn er 4 poesjes telkens per 2 geadopteerd . Steriel, zoals het wettelijk hoort. Kiki, Fien en Hope zijn gebleven. Ze kunnen zich uitleven in de tuin en uitrusten op hun favoriete plekje.

Met onze 2 meiden in huis, zijn ze dus gewend aan kinderen. Ze kunnen nogal veel verdragen. Maar enkel als ze binnen zijn. Wanneer ze buiten zijn, zijn ze nogal op hun vrijheid gesteld. En natuurlijk respecteren we dat. Daarom dat de gesprekjes met de katten telkens binnen zullen plaatsvinden.

Bij wie mogen ze op de schoot komen spinnen?